b.g.v. de priesterwijding van Paulus J. van Winden sma d.d. 14 augustus 1999, St. Agneskerk, Den Haag

lezingen: Jeremia 1, 4-10.a.17a 1 Kor. 11, 1.23-27 Joh. 15, 12-17______

Vandaag bied je je aan voor een bijzondere dienst in de kerk van Christus, om je als priester heel je leven en al je talenten en krachten in te zetten voor de verbreiding van het Evangelie.

Het is je persoonlijke overtuigde keuze, maar je beseft ten volle dat het initiatief niet bij jou ligt, maar dat je antwoord geeft op een roeping. Het is de Heer die je roept tot het gewijde ambt. "Niet jullie hebben Mij uitgekozen, maar Ik jullie", zegt Jezus tot zijn leerlingen bij zijn afscheidsrede tijdens het laatste Avondmaal. Hij is de Heer van de oogst die de arbeiders kiest en uitstuurt om te oogsten. Zoals de apostelen, zo roept en zendt Hij vandaag ook jou om "uit te gaan over heel de wereld om Zijn Evangelie te verkondigen" (Mc. 16, 15; tekst op de uitnodigingskaart en afbeelding kelk). Voor jou is deze wijding tot priester een bevestiging en vervollediging van je roeping tot het lidmaatschap van de Sociëteit voor Afrikaanse Missiën. Je hebt van de missiegeest en activiteiten van deze religieuze Congregatie al een voorproef gehad in Ghana en je hoopt als priester later vooral voor Afrikanen hier in West-Europa te kunnen werken. Je oversten hebben je roeping getoetst en erkend. Zij hebben dit gedaan uit naam van de Kerk, maar evenzeer als jijzelf in het besef dat roeping en zending van Christus komen. Niemand kan deze voor zichzelf opeisen, noch op eigen kracht vervullen.

Daarom koos je ook als eerste schriftlezing het roepingsverhaal van de profeet Jeremia. Hierin komt duidelijk naar voren dat God kiest en aanwijst wie Hij wil, bij naam en toenaam, al voordat iemand geboren wordt. God heeft het initiatief. Hij schept de mens en roept hem tot leven vanaf de moederschoot. Hij bestemt hem voor een bijzondere opdracht als profeet, priester en herder ten dienste van Zijn volk, om te delen in de zending van Zijn Zoon, de Leraar bij uitstek, de eeuwige Hogepriester, de Goede Herder. Evenals Jeremia schrik je terug voor deze opdracht, omdat je de draagwijdte en de consequenties ervan beseft, omdat je je ongeschikt en onmachtig weet om een dergelijke taak op je te nemen. Met Jeremia stamel je: "ach Heer, ik kan niet spreken, ïk ben te jong, te onervaren, te zwak, te klein". Je beseft dat vandaag, hier ter aarde liggend voor het altaar, nog intenser dan ooit tevoren. Maar God roept en zendt niet alleen, Hij rust je ook toe. Hij raakt je aan. Hij legt Zijn hand op je, waardoor Zijn kracht in je stroomt, waardoor je als het ware opnieuw gevormd wordt, een nieuwe mens, door Hem aangesteld tot Zijn priester.

God legt Zijn woord in je mond. Het komt tot jou, zoals het kwam tot Jeremia, zoals het kwam tot de apostelen. Het mag echter niet op je lippen besterven, maar het moet neerdalen tot in je hart. Het moet vlees en bloed voor je worden, je wordt immers gewijd tot dienaar van Christus, tot een "alter Christus". Je bent geroepen en gezonden om het Woord dat mensgeworden is te verkondigen en tegenwoordig te stellen. Het woord dat God in je legt, mag niet aan de oppervlakte blijven, maar moet bezit nemen van je hart. Zoals je naampatroon, de apostel Paulus, schrijft aan de christenen van Rome: "het woord is vlakbij, het is in uw mond, het is in uw hart ...... uw mond belijdt het, uw hart gelooft het" (Rom. 10, 8-10).

In de taal van de Schrift staat het hart voor "heel de mens", met al zijn krachten, met heel zijn verstand, met al zijn gevoelens en gedachten, keuzes en beslissingen. Het hart is het middelpunt van het wezen van de mens, daar waar hij zichzelf ontmoet, waar hij zijn verantwoordelijkheid onderkent en waar hij zich openstelt voor de ander/Ander. Het hart is de bron van zijn vrije en bewuste persoonlijkheid, de plaats waar hij de medemens ontmoet in liefde en dienstbaarheid, en waar hij Gods liefdevolle werkzaamheid beantwoordt.

Voor degene die door God geroepen wordt om als priester een andere Christus te worden, is de Heer het grote voorbeeld en is de relatie tot de Zoon van God de krachtbron van zijn inzet voor de ander tot wie hij gezonden wordt. Het priesterschap moet een voortdurende Emmaus-ervaring zijn, zodat het hart van de priester steeds brandend blijft, wanneer hij onderweg luistert naar de Heer die de Schriften verklaart en wanneer hij Hem herkent aan het breken van het brood. Christus zegt tot zijn priesters wat Hij zei tot Zijn apostelen: "Ik noem jullie geen dienaars meer, want de dienaar weet niet wat zijn Heer doet, maar jullie heb Ik vrienden genoemd, omdat Ik jullie alles meegedeeld heb wat Ik van de Vader heb gehoord" . Vanuit deze intieme vriendschapsrelatie met de Heer is de priester bereid te doen wat Hij gedaan heeft, tot gedachtenis aan Hem en tot heit van de mensen. De priester is bereid om Christus van nabij te volgen, omdat zijn hart brandt van liefde voor Hem, en voor zijn broeders en zusters. Dat is het gebod van de Heer aan zijn priesters: evenals Hij heeft gedaan, het eigen leven geven voor zijn vrienden. Wees navolgers van Christus, schrijft Paulus aan de Korintiërs (tweede lezing) en hoe bijzonder geldt dit voor de priester, die geroepen is Christus tegenwoordig te stellen in de geloofsgemeenschap. "Doet dit tot mijn gedachtenis" .

Terecht verwijst deze "memoria" in de spiritualiteit van jouw Congregatie -en van haar stichter, Monseigneur Melchior Marion de Bresillac, niet alleen naar de liturgische viering van de Heilige Eucharistie, maar evenzeer naar de zorg voor de armsten, de meest verlatenen, de gevangenen, de melaatsen. De sacramentele gedachtenis van het kruisoffer van Christus, brengt de priester, lid van de SMA tot voortdurende zelfgave in radicale dienstbaarheid. Zo streeft hij ernaar een werkzaam en transparant instrument te worden van Christus, de Goede Herder, die Zijn leven geeft voor Zijn schapen. Een perspectief en een opgave die je uitgedrukt hebt willen zien op de uitnodigingskaart. "Doet dit tot Mijn gedachtenis" geldt zo voor heel je priesterlijke dienstwerk, je leven lang, zodat je steeds meer gelijkvormig wordt aan Christus.

Wanneer je hart ten diepste geraakt is door Gods roeping en wanneer je het vuur van de liefde tot Christus en Zijn kerk brandend houdt, kun je deze taak volbrengen. Kun je volharden in het voortdurend geven, zonder reserves, zonder baatzucht, zonder prestige. Kun je het kruis opnemen en de Heer volgen en gaan waarheen Hij je zendt en tot wie Hij je zendt. "Ik heb jullie de taak gegeven op tocht te gaan en vruchten voort te brengen die blijvend zijn". Deze dynamische zending laat je niet los, geen dag, levenslang blijft ze gelden en drijft ze je tot "compassio" met Christus en met de medemens in geestelijke en lichamelijk nood met wie Hij zich vereenzelvigt.

Een onmogelijke opgave? Een veeleisende, radicale opgave, zeker, maar niet onmogelijk voor wie vertrouwt op God. "Wees niet bang", zegt God tot Jeremia, "want Ik ben bij je om je te redden". "Vrees niet", zegt de verrezen Heer tot Zijn leerlingen, "want Ik ben met jullie, alle dagen, tot aan de voleinding van de wereld" (Mt. 28, 20).

Je patroon, de Heilige Paulus, heeft dat begrepen en vol vertrouwen en overgave beleefd: "ik kan alles volbrengen, dank zij Hem die mij kracht geeft" (Fil. 4, 13). En kort voor zijn eigen marteldood roept Paulus zijn leerling Timotheüs op: "draag jij nu jouw deel in het lijden voor het Evangelie, in de kracht van God, die ons gered heeft en geroepen met een heilige roeping. Niet op grond van onze werken, maar volgens het vrije besluit van Zijn genade (2 Tim. 1, 8-9).

Dit is de aanbeveling, de wens en het gebed van de bisschop die je mag wijden en die deze woorden - "collabora evangelio" - tot zijn wapenspreuk koos. Dat jij, Paulus, op jouw beurt jouw deel mag bijdragen, als priester van de Heer, in de inspanning voor het Evangelie in de "dynamis'°, de kracht van God.